قرض الحسنه می تواند موجب انس و الفت و دوستی میان خانواده ها و جامعه گردد، از این رو خداوند مبنای اخلاقی قرض الحسنه را مراعات نموده و بر این اصل تأکید دارد که دشمنی بین مردم زیاد نشود و می فرماید: «در راه خدا انفاق کنید و خویشتن را به دست خویش به هلاکت میندازید و نیکی کنید که خدا نیکوکاران را دوست دارد.»
در مورد ارزش اخلاقی قرض الحسنه به آیاتی از قرآن کریم استناد میکنیم، اول قرآن در سوره بقره می خوانیم «متقینی که قرآن آنها را هدایت می کند کسانی هستند که غیب را باور کردند» در واقع این مبنای فکری و عملی هر فرد مسلمان است. یک مسلمان واقعی در زندگی روزمره بر مبنای غیب عمل می کند. قرض الحسنه یکی از کارکردهای انسانی است که به عالم غیب معتقد است، یعنی نادیده ها را که عبارت است از خدا، معاد و روز جزا باور دارد، ولی کسی که غیب را باور ندارد پولش را به کسی قرض نمی دهد، مگر اینکه سودی در مقابل آن دریافت کند، بنابراین ربا نقطه مقابل قرض الحسنه و براساس تفکر سود محوری است و سود محوری هم تفکر کسانی است که به غیب معتقد نیستند. در مقابل مسلمانی که عالم غیب را باور دارد پولش را به دیگری وام می دهد و در ازای آن سودی نمی خواهد، زیرا براساس اینکه خداوند در سوره بقره می فرماید: کیست که به خداوند قرض بدهد، باور دارد پولی را که به خواهر یا برادر دینی خود قرض می دهد در واقع به خداوند وام داده و خداوند چند برابر آن را چه در این جهان و چه در جهان آخرت به او بر می گرداند.
